Թիվ 26 մանկապարտեզում ավարտական հանդեսն էր

Դեռ երեք տարի առաջ ընտրության առաջ էի:

Տղաս պետք է արդեն գնար մանկապարտեզ: Ուսումնասիրեցի մոտակայքի բոլոր մանկապարտեզները` մասնավոր և պետական:

Մասնավորները աչքի էին ընկնում բարձր գներով (60-100.000 դրամ) և վատ շենքային պայմաններով: Նրանք մասնավոր տներում կամ բնակարաններում էին` սենյակները փոքր, երեխաները շատ, դաստիարակները` հիմնականում ոչ մասնագետ:
Մասնավոր մանկապարտեզների փոքր, խիտ սենյակների պատճառով` երեխաները շուտ էին միմյանցից վարակվում և հիվանդանում:

Թիվ 26 մանկապարտեզի բակը

Վերջապես` հարցուփորձից հետո, Փափազյան փողոցի վերջնամասում գտա թաքնված այս հիանալի վայրը` թիվ 26 երկհարկանի մանկապարտեզը` մեծ բակով, մեծ ննջասենյակներով և լուսավոր, բարձր դասասենյակներով:
Հանդիպումը արհեստավարժ և գործի գիտակ տնօրենի հետ կանխորոշեց ընտրությունը:

Դա երեք տարի առաջ էր...

Իսկ այսօր արդեն ավարտական հանդեսն է:

Գեղեցիկ ձևավորված դահլիճը սպասում է երեխաներին

Բոլոր երեխաները` անխտիր, գեղեցիկ են ու պայծառ: Շուտով` մի քանի ամսից, կգնան դպրոց:

Նրանք շուտվանից էին պատրաստվում այս օրվան` անգիրներ էին անում, նոր երգեր, պարեր սովորում:

Վերջին անգամ, հարազատ մանկապարտեզի լուսավոր սենյակում, նրանք շարվել են` հանդեսից առաջ:
Ճշտապահորեն սպասում են ժամը 11.00-ին, որպեսզի սկսեն ներկայացումը:

Ահա նրանք` ապագա առաջին դասարանցիները, իրենց դաստիարակների հետ

Վաղվանից նրանք արդեն մանկապարտեզի սաներ չեն համարվելու:
Մանկության մի փուլն ավարտվեց: Տիկին Հասմիկը մտահոգ է

Այս ավարտական հոսքը ինձ շատ թանկ է:

2011-ի սեպտեմբերին, եթե ծնողները, լրագրողները և պետականամետ գործիչները թույլ տային` այսօր այս մանկապարտեզի փոխարեն կլիներ էլիտար շենք: Միասնական պայքարի շնորհիվ մանկապարտեզը մնաց երեխաներին և չարժանացավ վաճառված այլ հարյուրավոր մանկապարտեզների բախտին:

Վառ գույներ, վառ հայացքներ, գեղեցիկ մեր ապագան

Հայոց եռագույնը երեխաների ֆոնին այլ շքեղություն ունի

Ծնողները շտապում են նկարել հիշարժան պահերը

Առաջին շարքում, երեխաների և ծնողների կողմից սիրված
և հարգված տնօրենն է ` տիկին Զաքարյանը

Արաբկիրի վարչական շրջանի ղեկավարը երեխաներին նվեր է
մատուցել` դպրոցական պայուսակներ և գրենական պիտույքներ

Ավարտական վկայականները բաժանված են

Տնօրենը` մայրաբար, բոլոր երեխաներին համբյուրեց և դաստիարակի` տիկին Հասմիկի հետ բաժանեց վկայականները և նվերները:
Պետության հիմքը այսպիսի մարդիկ են, իրենց գործի նվիրյալները:

Ղազարոս Աղայան, Հովհաննես Թումանյան, Խնկո-Ապեր

Բարի երթ, սիրելի երեխաներ:
Խաղաղություն և գիտելիք եմ մաղթում բոլորիդ:

Իսկ մանկապարտեզին կցանկանամ կապիտալ նորոգում` քանի որ դրա կարիքը այն իրոք ունի:

Չասեք, որ երեխա սիրող ազգ ենք

Այն որ Երևանի Արաբկիր շրջանի բակերը (մնացած շրջաններն էլ չեն փայլում այս առումով) ամենա անմխիթար բակերն են` կարիք չկա ապացուցելու:

Բակերում կտեսնեք հետևյալ պատկերը.

Սա մեր երեխաներն են իրենց բակում

Ավտոտնակներ

Դրանք` շենքից ընդամենը 2-3 մետր հեռավորության վրա են: Ավտոտնակների մեծ մասում մեքենա չի էլ կայանվում: Ավտոտնակների մի մասը սեփականաշնորհված են, մյուս մասը` թաղապետարան անհիմն ուղղակի վարձեր են մուծում, բյուջեն հարստացնելով, մյուս մասի տերերն էլ` գոյություն չունեն Հայաստանում, արտագաղթել են:

Կարծես թե պետությունը համաձայն է, որ այսպես լինի` չէ որ օդից էլ նա փող է գանձում:

Խաղահրապարակների ի սպառ բացակայություն

Ծանոթ պատկեր է: Բակում` դեռ մի քանի մնացած երեխա իջնում են և փորձում խաղալ:

Անպայման կհայտնվի մեկը, որը պատուհանից ցուցումներ կտա, որ երեխաները չաղմկեն, չխաղան, չխանգարեն:
Մյուսը գլուխը կհանի թե` քնած մարդ կա, կամաց գնդակը գցեք գետնին: Երրորդը կիջնի ու տեղում կսպառնա երեխաներին: Չորրոդը` կասի գնացեք կողքի շենքի մոտ խաղացեք:
Մի խոսքով` անհետացեք երեխաներ:

Փրկությունը` քաղաքում մնացած այլ հատուկենտ այգիներ տանելն է: Հաճախ ծնողները երեխաներին, ստիպված` ավտոմեքենաներով, տանում են հեռավոր այգիներ` Հաղթանակի զբոսայգի, Օղակաձև զբոսայգի, համալիրի մոտակա այգիները:

Դա, իհարկե, ժամանակի և հնարավորության հարց է, որ չունեն բոլորը :

Հասարակ հեծանիվ կամ ռոլիկ քշելու համար երեխաներին հասցնում են Օպերայի հրապարակ, ուր երեկոյան ասեղ գցելու տեղ չկա:

Զավթված "բախչաներ"

Գաղտնիք չէ, որ Երևանի բնակչության 99 տոկոսը ձևավորվել է խորհրդային տարիներին` գյուղից քաղաք հոսքից: Հողագործ մարդիկ հաճույքով իրենց բակերը դարձնում են բախչաներ` ուր աճեցնում են ոչ թե ծաղիկներ կամ դեկորատիվ թփեր, այլ մի քանի տարի կանաչի են ցանում, հետո սոխ-սխտոր, իսկ վերջում բոլորը` տան աղբի պահման վայր:

Ու թող փորձի մի երեխա մտնի այդտեղ:
Տեսեք ինչ պարիսպ են կառուցում դրանց կողքը, հենց շենքի մուտքերի դիմաց:

Լավ: 

Ինչու ենք այսքան ատում մեր երեխաներին?

Քաղաքապետարանի համար երեխաների կյանքը գին չունի?

Հերթական չմտածված քայլը` Երևանում դեռ իշխող-ավիրողների կողմից:

Փակել են դեպի Պուշկինի դպրոց, մանկական Մշակույթի պալատ, Ազարյանի մարմնամարզական երիտասարդական դպրոց տանող բոլոր անցումները, թողնելով միայն Աբովյան փողոցը հատող 2 անցում, իսկ վերևից ներքև տանողները բոլորը փակ են:

Երեխաները այսուհետ չեն կարող առանց ծնողների կամ մեծահասակների ներկայության հասնել Աբովյան փողոցի կանգառից մինչև այդ մանկական հաստատությունները:

Կարելի էր չէ սկսել այս աշխատանքները 2 ամսից, երբ դպրոցները կփակվեին? Կամ թողնել գոնե նեղ ճանապարհ, բժկականից մինչև ներքև իջնելու համար?

Լավ գոնե ոստիկան կարելի է կանգնեցնել այդտեղ ամբողջ օրը, որ երեխաներին օգնի անցնել, թե ոստիկանները միայն ըստ ՀՀԿ քաղաքապետի` օլիգարխների բուծիկները  պաշտպանելու համար են?

Այստեղ անցումներ չկա, լուսաֆորներ նույնպես:

Այ որ քաղաքապետարանի և վայ ավագանու անդամները ոտքով քայլեին, կհասկանային քաղաքացիների վիճակը: 

Այ այսպես երեխաները ստիպված կյանքն են վտանգում,
քանի որ անցնելու այլ տեղ չկա

Ոչ մի ոստիկան, ոչ մի անցում, ոչ մի լուսաֆոր չկա