Կատուն մեկ ամիս առանց կեր ու ջրի մնացել էր միայնակ` բնակարանում

Մեր շքամուտքում մի քանի կատուներ համարյա դարձել են շենքի բնակիչներ` հարևանները նրանց պարբերաբար կերակրում են:
Եվ կատուները այնքան են 'զարգացել', որ երշիկ էլ չեն ուտում:

Դուռը դեռ չբացած ոտքերի տակ են ընկնում: Շատ են լկստվել:

Հարթակում երեք բնակարան կա:
Մեկի դուռը միշտ փակ է, սեփականատերերը քաղաքում չեն:
Դիմացի հարևանը` տիկին Ամալյան, նույնպես սիրում է կատուներին և մեր մեջ ասած` նա է երես տվել դրանց, որ չեն հեռանում դռների առջևից:

Սակայն այսօր բարեհաջող ավարտվեց հետևյալ պատմությունը, որը ի դեպ անհավատալի է:

Ուրեմն մոտ մեկ ամիս շարունակ, շքամուտքի հարթակով անցնելուց, դռան ետևից պարբերաբար կատվի մլավոց է լսվում: Դե ես կարծում էի, որ դիմացի հարևանը` տիկին Ամալյան, որոշել է կատվին տանը պահել և մտածում էի նրա տնից է ձայնը գալիս:

Քայլերը լսելուց կատվի ձայնը ավելի ուժգին էր դառնում: Պատահում էր, որ այլ կատուներ ևս հավաքվում և ձայնակցում էին դռան ետևում գտնվողին:

Բայց այսօր, պարզվեց, որ այդ փիսոն ամենևին էլ մեր իմացած դռան ետևում չէր: Ընդհակառակը, պարզեցինք, որ հենց փակ բնակարանից էր գալիս նրա ձայնը: Այսինքն նա փակ բնակարանում էր հայտնվել:

Բայց ինչպես է նա այնտեղ հայտնվել? Ինչպես է կատուն մեկ ամիս փակ տանը առանց կերի և ջրի դիմանում: Ի դեպ կատվի ձայնը վերջերս թուլացել էր և համարյա չէր էլ լսվում: Հազիվ էր լսվում:

Զանգեցինք 911: Փրկարարները ասացին, որ  կատվին փրկելու համար կարող են դուռը բացել, սակայն պարտադիր է նաև ոստիկանության և համատիրության ներկայությունը:
Դրա կազմակերպումը երկար գործընթաց էր:

Ես լուրն առնելուն պես հանգիստս կորցրի: Գտա այդ տան բնակչի համարը` անհասանելի էր: Իմացանք նրա անուն-ազգանունը: Պարզվեց, որ շատ հազվագյուտ հայկական ազգանուն էր:

Փնտրեցի ինտերնետում, սոցիալական կայքերում, մի քանիսին հաղորդագրություն գրեցի:
Այլ հույս չկար:
........
Մեկ էլ մեկ ժամ չանցած, ստանում եմ ֆեյսբուքյան զանգ: Զանգահարողը այդ փակ բնակարանի տիրոջ որդին էր: Ես պատմեցի եղելությունը: Նա ասաց, որ ծանոթներին կտեղեկացնի, որ լուծեն խնդիրը:

Երկու-երեք ժամից բարեկամները բացեցին դուռը: Դուռն բացելուն պես, փիսոն փախավ տնից:
Սակայն ոչ մի կեր էլ պարզվեց նա չուներ: Ջուր նույնպես: Մեկ ամիս այդպես դիմացել էր:

Ուրեմն բնակարանի տերը մեկ ամիս առաջ եղել էր տանը, մուտքի դուռը բաց թողած` գնացել էր պատշգամբ, իսկ այդ ընթացքում այս չարաճճին ներխուժել և թաքնվել էր տանը: Իսկ տերը դուռը փակել և քաղաքից մեկնել էր:

Բայց ինչպես էր դիմացել փիսոն?
Փաստորեն կատուն կարող է մեկ ամիս մնալ առանց կեր ու ջրի?

Որքան կարևոր են սոցիալական կայքերը: Եվ ինչ լավ է, որ մարդիկ այնտեղ գրանցված և հասանելի են:

Թե չէ մեր այս փիսոն շատ վատ կավարտեր:

Ինչու եմ սկսում վարել բլոգ?

Երկար տարիներ արդեն հանդես եմ եկել տարբեր հարթակներում:

Սկզբից ֆորումներում, հետո մի քանի տարի ադրբեջանցիների հետ էի պայքարում իրենց հարթակներում:
Տեսա որ այդ պայքարը անօգուտ է, իրենց պետականորեն կազմակերպված խմբերի դեմ:
Կամայական քո արտահայտած մտքի դեմ նրանք քոփի փաստով մի ահռելի մեջբերումներ էին անում տարբեր նախապատրաստված աղբյուրներից:
Հետո իրենք միշտ կարողանում էին արգելափակել քո գրածները:
Խաղաղության կոչերը իրենց վրա բացարձակ արդեն չէին ազդում, համատեղ խաղաղ ապրելուց նույնպես հրաժարվում էին: Ինչևէ:

Եկավ օդնոկլասնիկի ժամանակները: Բացեցի մի խումբ, որտեղ այսօր մոտ 2000 անդամ կա: Դրանք աշխարհով մեկ սփռված շահումյանցիների և գետաշենցիների խումբ է:
Մարդիկ այնտեղ իրար են գտնում, նկարներով, պատմություններով կիսվում: Սակայն գնալով շատանում է հայերեն չիմացողների թիվը: Երեխաները արդեն չգիտեն հայերեն գրել, կարդալ:
Ստիպված պետք է անցնես ռուսերենի, որպեսզի հասկանան:
Այսօր այդ հարթակում ներկա եմ` միայն այդ խումբը չլուծարելու պատճառով:

Արդեն 2.5 տարի ֆեյսբուքում եմ: Սա արդեն այլ որակ էր: Ավելի ազատամիտ ու հետաքրքիր հնարավորություններով: Մարդիկ նույնպես ավելի կիրթ և ազատ են, քան օդնոկլասնիկներում:
ՖԲ-ում ավելի շատ քաղաքական պայքարներ են, վերջերս արդեն նաև քաղաքացիական: Մի պահ եղավ, երբ շատերը կարեցին, թե կարելի է հեղափոխություն կազմակերպել անգամ ֆեյսբուքի միջոցով, սակայն դա նույնպես չեղավ: Քանի որ իշխանությունները շատ արագ տիրապետեցին ֆեյսբուքին: Այսօր արդեն մի հզոր ապարատ է վերահսկում թե էջերը, թե գրառումները: Մի պահ անգամ քրեական գործ փորձեցին բացել իմ վրա` զուտ ստատուսի համար:
Անգամ ոստիկաններն են արդեն ֆեյսբուքում: Ֆեյսբուքի թաղայինները:

Իհարկե կարճ ստատուս գրել և արտահայտել միտքը 2-3 նախադասությամբ հետաքրքիր է և դժվար: Սակայն երկար քննարկումներ կատարել չի ստացվում: Բոլորը արդեն ունեն իրենց ձևավորված կարծիքները բոլոր հարցերի մասին: Որոշել եմ կրճատել իմ ներկայությունը այնտեղ, քանի որ վարձատրվող ֆեյքերի դեմ խոսել արդեն անիմաստ է և անպտուղ:

Բլոգը իմ կարծիքով միգուցե օրագրի է նման: 90-95 թվականներին 'ցուրտ ու մութ տարիներին' ունեմ մի քանի ամիսները ամփոփող գրառումներ, որոնք այսօր սարսուռով եմ կարդում: Ու զարմանում եմ թե ոնց ենք վերապրել այդքան դժվարությունները:

Ամեն դեպքում կգրեմ շատ տարբեր թեմաներով: Տեսնենք ինչ կստացվի:

Բարի մուտք բլոգերների աշխարհ:

Ողջույն: