Հեռուստացույց չեմ նայում: Սերիալներ, Հ1, Արմենիա նայելու քաջություն և անջատված ուղեղ չունեմ: Ումնիկական կարտոֆիլի բաժանումը, ձմեռ պապիկների գովքը, տափակ հայկոմկո32ատամները չի կարելի նայել ըստ սահմանման:
Գնացի Հակոբ Պարոնյանի անվան երաժշտական կոմեդիայի թատրոն: Թեև այնտեղ միշտ կռացած եմ ման գալիս, առաստաղը տեղ տեղ 1.80 է, ինչպես և Մարիոթ հոտելի միջանցքներում:
Ճիշտն ասած ինձ գրավեց Գուրգեն Խանջյանի "Էսպես մինչև երբ...?" ներկայացման անունը:
 |
| Հակոբ Պարոնյանի արձանը թատրոնում |
Դահլիճը լիքն էր:
Բայց 5-րդ շարքը լրիվ ազատ էր, ոչ ոքի թույլ չէին տալիս նստել այդ շարքում, ասելով թե կարող է ամեն պահի կարևոր հյուրեր գան, շարքը իրենց համար է: Նրանց (!) համար է, կարողա չէ? պահի տակ որոշեն ու գան թատրոն, բա տեղ չլինի?
Բերել էին 3 ավտոբուսներով ինչ-որ շրջանի երիտասարդներին, որոնք ֆոյեյով քայլում էին իրար ձեռք մտած 6-10 հոգով, ինչպես գյուղական կլուբերում հնդկական ֆիլմի դիտումից հետո է լինում: :)))
Թեման շատ արդիական էր և ինձ ծանոթ:
Քաղաքի կենտրոնում` 1-ին հարկի բնակարանում ապրում է հնչյունային ռեժիսորի ընտանիք: Կինը, ամուսինը, բանակային տարիքի տղան, կաշու և ոսկորների ֆակուլտետում սովորող աղջիկը: Կինը փորձում է մի բան շարժել ընտանիքի կյանքում, բայց չի ուզում բնակարանը վաճառել: Տղան խուսափում է բանակից, պատռել է ստացված 2 ծանուցագրերը:
Որոշում են բնակարանի կեսը դարձնել ռեստորան: Վաճառում են եղած ոսկեղենը, որ սկսեն նորոգումը:
Թորգոմ անունով ստալինյան ժամանակներից հարևանը, դեմ է:
Նրա հրավերով սկսում են գալ պետական թույլատրողների կաշառակեր շարանները` շինթույլտվության կաշառակերը, հետո սանէպիդկայանից, հետո հրշեջ ծառայությունից, հետո թաղ նայող և կռիշ ապահովող ապերը: Գալիս է քահանան, որը առաջարկում է 'օրշնել' շինարարության ամեն մի փուլի ավարտը .... Հետո փողոցային երաժիշտներ են հայտնվում, Դուբայից նոր վերադարձած հայ մատուցողուհու Ջուլոյի հետ: Նրանց կատարմամբ ներկայացման ժամանակ անսպասելիորեն ականատես եղա թուրքական մուղամի:
Բա սովետի ժամանակ սենց էր? ....
Բա երկիրը սեփական ջրի վրա հաշվիչ կդնի?
Հայաստան և օրենք - անհամատեղելի են....
Եթե գոնե պատգամավորի բարեկամ չլինես, ռեստորան էլ բացել չես կարող ....
Ես զարմանում էի, էս ոնց են մշտադիտարկողները թույլ տվել այսպիսի իրականությունը մերկացնող ներկայացում?
Վերջում դա պարզ դարձավ, երբ հարց տվեցին` "Որն է ելքը? Մինչև երբ այսպես քարշ գալ? Էսպես մինչև երբ?"
Իրենց տված պատասխանը սպանեց` "Ոչ հեղափոխությունով: Առաջինի տակից դեռ դուրս չենք եկել":
Հասկացա, որ ներկայացման իմաստը հենց այս 'Ոչ հեղափոխությունով' 2 պատվիրված բառերն էին:
Հարցը մնաց օդում կախված: Հարցը ուղղված էր մեզ: Որը մենք կընտրենք?