2009 թ. հունվարի այս պատմությունից հետո, ընդմիշտ որոշեցի հրաժարվել օգտվել Մոսկվայի օդանավակայաններից, անգամ տարանցիկի դեպքում:
Վերջերս երբ տոմս էի գնում, հրավիրող կողմին ասացի, որ ոչ մի դեպքում չեմ թռչելու Մոսկվայի տարանցիկ չվերթով: Իրենք ասացին` "Հասկանում ենք քեզ": Ընտրեցի թեև թանկ, բայց Վիեննայով տարանցիկ չվերթը:
Երեկոյան, երբ Երևանի ինքնաթիռը ուշացումով վայրէջք կատարեց Դոմոդեդովո օդանավակայանում, այդ պահին վայրէջք էին կատարել նաև Դաղստանից, Բաքվից, Դուշանբեից, և Տաշկենտի չվերթները:
Ես հասկացա, որ օդանավակայանում որոշել են մեզ հայերիս նույն ընդունման կետով անց կացնել, քանի որ դե ` սև ենք իրենց համար:
Այնտեղ կար անձնագրային ստուգման 10 կետ, սակայն աշխատում էր 1-ը: Սա իհարկե նորմալ դեպք է սովետական հիվանդություններով տառապող երկրի համար: Ոչ մի փոփոխություն:
Այդ պահին այդ մեկ անձնագրային ստուգման կրպակի մոտ գոյացավ հերթ, որը շատ արագ վերածվեց կլոր մի զանգվածի: Շատ շատերը այդ միջինասիական երկրներից չէին հասկանում ռուսերեն և այդ կետով անցնում էր 10 րոպեն մեկ ուղևոր:
Ես վերցրեցի ձեռքիս ուղեբեռը և անհույս կանգնեցի մի անկյունում, քանի որ այդ պայմաններում պետք է մի հավերժություն մնայի այդտեղ: Անիմաստ էր:
Հայերը առաջարկեցին, թե եկեք կանանց և երեխաներին թույլ տանք առաջ անցնեն: Բայց ձայն բարբառո` մեր ՕԴԿԲ-ի մուսուլման եղբայրները չէին հասկանում: Շատերը նրանցից երիտասարդներ էին, որոնք հաստատ եկել էին խոպան, աշխատանքի:
Մի 40 րոպե հետո եկավ մի աժդահա 2 մետրանոց եզ, դուբինկան ձեռքին և սկսեց հերթում հավաքվածներին հարվածելով գոռգոռալ` թե Блядь. Встаньте в очередь суки.
Ռուս մահակին սովոր հլու գառները ընդունելով հարվածները հետ էին քաշվում:
Եվ սա 2009 թվականն է: Մի զարմացեք:
Ես մոտեցա մի տարեց ոստիկանի և ասացի, ինչու այն 9 կետերի աշխատողները չկան, կանչեք աշխատողներին, մինչև երբ պետք է այստեղ կանգնենք:
Մի որոշ ժամանակ անց հայտնվեցին երիտասարդ չեկիստուհի սահմանապահները:
Հասավ իմ հերթը:
Մոտեցա: Սահմանապահ աղջիկը, որի կողքին մի այլ երիտասարդ սահմանապահ էր կանգնած, պահանջեց անձնագիրս: Տվեցի իմ 13 տարվա ՀՀ անձնագիրս: Սա վերցրեց պտտացրեց, թե
- Дайте русский перевод паспорта
Ես զգուշացված էի, որ պահանջում են նոտարով թարգմանությունը ՀՀ անձնագրի, թեև այնտեղ կա անգլերենը:
Տվեցի:
- Это вы на фото?
Մի քիչ լամինացիան սկսել էր արդեն պոկվել անձնագրիս: Սա թե
- Что мне делать? Разорвать что ли паспорт? Ու նայեց ժպտացող ընկերոջը:
Ասեցի իրավունք չունեք, դա իմ Հայաստանի քաղաքացու անձնագիրն է:
Մեկ էլ թե
- Для чего прилетели в Москву?
Ասացի, որ գնում եմ ֆինանսական ծրագրերի ցուցահանդեսին: Չհավատաց:
- Из Армении на выставку в ВДНХ, да вы что мне чушь несете!
Ցույց տվեցի գործուղման թերթիկս, հյուրանոցի ամրագրումը, հրավիրատոմսերը:
Անցա:
Բայց ինչքան զզվելի էր այդ տպավորությունը:
Այդ օրվանից այլևս 'բախտ' չեմ ունեցել լինել ռուսական օդանավակայաններում:
Ձեզ էլ խորհուրդ չեմ տա: