Երեք-չորս տարեկան հասակում` պապիկիս հետ հաճախ էինք գնում այնտեղ:
 |
| Կոմիտասի շուկան ներսից |
 |
| Շուկայի ներսում ընդամենը մի քանի վաճառողներ են |
Ադի-բուդին վաճառում էին անմիջապես շուկայի մուտքի մոտ` ահռելի մեծ մեշոկներից:
Կես կիլոգրամանոց ապակե բանկաներով ադի-բուդին լցնում էին թերթից պատրաստած կուլյոկների մեջ:
Այն ժամանակ ցելոֆանե տոպրակներ չկային, և մարդիկ իրենց գնումները դնում էին այսպիսի ցանցառոտ պարանից պայուսակների (авоська) մեջ:
Շուկան միշտ մարդաշատ էր և ինձ համար կարևոր էր, որ այդքան մարդու մեջ չկորեի:
Ընդհանուր աղմուկի մեջ լսվում էր ռադիոյի ձայնը:
Շուկայում բարձրախոս կար կախված պատուհանների մոտ, որտեղից ինձ համար անհասկանալի հայտարարություններ էին անում:
 |
| Բարձրախոսը այսօր էլ կա: Կենտրոնի պատուհանի տակ է այն |
Երկրորդ հարկում վաճառում էին կարտոֆիլ և այլ բանջարեղեն:
 | |
|
 |
| Կաթնամթերքի բաժին |
 |
| Մսի բաժինը շուկայի վերջնամասում էր |
 |
| Այստեղ էին վաճառում միսը |
Այսօր պատկերը այլ է:
Կոմիտասի շուկան դանդաղ, բայց վերանում է:
Բացօթյա մասում նույնպես աշխուժություն չկա: Գնորդները և վաճառողները շատ հազվադեպ են:
 |
| Բացօթյա տաղավարներում վաճառողները մի քանիսն են |
 |
| Ամբողջ շուկայում սոխը մի տեղ են վաճառում |
 |
| Կոմիտասի շուկա |
Ցավալի կլինի, եթե Կոմիտասի շուկան ևս արժանանա Փակ շուկայի ճակատագրին:
Ինչպես անել, որ վաճառողներ և գնորդներ լինեն?
Որ շուկան գործի: Որ հողը մշակեն և նրա բարիքը վաճառեն այստեղ:
Այսօր սրանք դեռ անլուծելի հարցեր են մեր իրականության մեջ: