Գիտեք երևի, որ դրսում արդեն 2025 թվականն է։
Շատերը այն անվանում են 21-րդ դար։ Այո, ժամանակը գնում է, անցնում է, տարիները փոխվում են, բայց ոչ Հայաստանում։
Հայաստանում ժամանակը կանգ է առել։
Կհարցնեք, ինչու՞։ Դե տեսեք։
Հայաստանում կա (կամ կար) մի ոլորտ, կոչվում է տեղեկատվական տեխնոլոգիաներ, կարճ՝ ՏՏ։
Ինչո՞վ է այն յուրահատուկ։
Այն իրոք անկրկնելի է իր յուրահատկություններով։
Այդ ոլորտը միշտ ղեկավարում են ոչ մասնագետներ՝ քիմիկոսներ, պատմաբաններ, արևելագետներ, ով ասես, բայց ոչ ծրագրավորողներ, տեստավորողներ, ճարտարագետներ։
Այս ոլորտը միակն է, որն ունի իր անունից հանդես եկող մի քանի կազմակերպություն։ Դրանք մեկը չեն, երկուսը չեն, երեքը չեն։ Օր օրի դրանց քանակը աճում է։ Որովհետև բոլորը ցանկանում են լինել նախագահ, ոլորտի թագավոր։ Բայց դեռ սա չի ամենածիծաղելին։
Մյուս յուրահատկությունը այն է, որ ոլորտը միշտ ինչ-որ մի բան խնդրում է պետությունից՝ արտոնություններ, ցածր հարկեր, վճարից ազատումներ, փոխարժեքի հատուցումներ, մեղմ օրենքներ։ Հանրության շրջանում ՏՏ-ն դարձել է միլիոնատեր մուրացկանների շերտ։ Որը բացարձակ կտրված է երկրի կարիքներից ու խնդիրներից։
Այս խնդրողները ունեն նաև ևս մի առանձնահատկություն։ Երբ Մոսկվայի ցուցումով Հայաստանում փոխվում է իշխանությունը, նրանք անպայման պետք է նախաճաշեն այդ իշխանության հետ։
Ես սրա մասին գրել եմ 2017-ին ու նորից գրում եմ այսօր։
Այդպես եղել է տասնամյակներ, այդպես է և այսօր։
Նույն ՏՏ դեմքերը նախաճաշում են, նախաճաշում են, նախաճաշում են, ․․․
Ահավասիկ՝
Տեսնու՞մ եք նույն դեմքերը։
Բա։
Մեր ՏՏ-ի հավերժ ներկայացուցիչներն են, մեր "Իլոն Մասկերը"։
