Ուրեմն մայիսի 6-ի ընտրություններից առաջ պատահաբար Ավանում էի:
Իրարանցում էր:
Ջրցան մեքենաները արագ-արագ լվանում էին փողոցները, ինչ-որ եղևնիներ, ծառեր էին շտապ տնկում մայթերի եզրերին, ավարտին էին հասցնում ասֆալտապատումը:
Երբ հասա Սթարի մոտ և արդեն փողոցը փակ էր, հասկացա որ նախընտրական հանդիպում է:
Սպիտակ կապիտուլյացիոն դրոշներից հասկացա, որ ՀՀԿ-ի նախընտրական հանդիպումն էր:
ՀՀԿ-ն այստեղ պաշտպանում էր նեմեց Ռուբոյին:
«Ես կոչ եմ անում ձեզ ձեր ձայնը տալ Հայաստանի Հանրապետական կուսակցությանը, ինչպես նաև մեծամասնական ընտրակարգով առաջադրված պատգամավորի թեկնածու Ռուբեն Հայրապետյանին»,- ասաց ՀՀԿ նախագահ Սերժ Սարգսյանը:
Հետո` ամիսներ անց, ազատ քաղաքացին այդ պաշտպանած օլիգարխին պարտադրեց հեռանալ:
Դե հասարակ քաղաքացու համար սա նորություն չէր: ՀՀԿ-ն պաշտպանում էր և նեմեցին, և վարդանիկին, և լիսկային, և խաչիկյանին:
Ամենուրեք իրենց թեկնածուին պաշտպանում է ադմինիստրատիվ ռեսուրսը: Ժողովներ դպրոցներում, մանկապարտեզներում, համատիրություններում:
Օլիգարխներին առաջ քաշելը հեշտ է: Նրանց սուպերմարկետների վաճառողները, կասիրները, առաքիչները ընտրության ժամանակ դառնում են վստահված անձ, դիտորդ, հանձնաժողովի անդամ, դեպքեր կային` անգամ լրագրող: :))
Եթե հետևեք մինչև ընտրությունները, կուսակցությունը ամբողջ տարիներ շարունակաբար մարդկանց կուսակցականացնում և կաշառում է`
ուսանողներին - վարձերի վճարման դիմաց,
բնակիչներին - ներված գույքահարկի դիմաց,
բյուջեի աշխատողներին - սոցիալական ապահովագրման դիմաց:
Դե եթե ժառանգաբար այդ շրջանում կարող ես դառնալ թաղապետ, հետո քաղաքապետ` ինչու քո աներորդին չդառնա պատգամավոր այդ նույն տարածքից?
Ոչ մի ծրագիր, ոչ մի ճառ, ոչ մի խոստում պետք չեն` այս պայմաններում խրտվիլակը անգամ կարող է պատգամավոր դառնալ: