Անձու վիճակ

Արդեն երեք-չորս օր է, որ մեր կողքի Նոր-Զովք սուպերմարկետում ձու չկա:
Ոչ Արզնիի, ոչ Աշտարակի, ոչ Երևանի թռչնաֆաբրիկայի, ոչ Լուսակերտի, ոչ մի տեղի ձու չկա:

Հարցուփորձ արեցի խանութի մյուս գնորդներին, մի պապիկ ասաց.
- Որտեղից ձու լինի? Սովետը հետա եկել, բալես: Մաքսային ենք մտել արդեն:

Զարմացա: Փաստորեն Հայաստանը մտել է Եվրասիական միություն, ու նույն օրը բոլոր արտադրողների ձվերը վերացել են խանութներից?
Լսել էի, որ ամսի 10-ին միտինգ է եղել, բայց կարծես որևէ մեկը դեմ չէր այդ օրը մաքսային մտնողի մտադրությանը, անգամ ասեցին որ էս ամենը անշրջելի է:
Բայց տեսնես ուր են անկախությանը այն 95 տոկոս կողմ քվեարկած մեր հայրենակիցները? Միգուցե հենց հանրաքվեն նույնպես կեղծվել էր այն ժամանակ? Թե մարդիկ են փոխել իրենց կարծիքը? Թե այդ մարդիկ այլևս այստեղ չեն ու այստեղ են մնացել միայն անկախությանը այն 5 տոկոս դեմ քվեարկածները?

Հետո իմացա, որ համաշխարհային շուկայում նավթի գինը նվազել է մոտ 20 տոկոսով:
Բա սրանից էլ լավ լուր?
Ուրեմն պետք է բենզինը Երևանում արդեն այսօր դառնար 470 դրամից` 380 դրամ:
Բայց չի դառնում:
Ինչու?

Հիշում եմ, որ համաշխարհային շուկայում շաքարավազի, հնդկաձավարի, ցորենի գների բարձրացումը ակնթարթորեն ազդում էր մեր գների վրա` նրանք անմիջապես բարձրանում էին, չնայած որ դեռ վաճառվում էր պահեստավորված էժան գներով ներկրվածը:

Բայց երբեք գների անկումը համաշխարհային շուկայում չի անդրադարձել մեր գնապիտակների վրա:

Տեսնես ինչու է այդպես?

Ձեռագիր նամակներ

Այսօր մտածեցի, որ արդեն ահագին ժամանակ է, որ ձեռագիր նամակ չեմ գրել:
Որևէ մեկին:
Եվ հիշեցի, որ վերջին նամակները գրել եմ բանակում, դեռ 1998-99 թվականներին:

Եթե կա համակարգիչ, էլեկտրոնային փոստ, բջջային հեռախոս, սքայփ, սոցիալական ցանցեր` իրոք նամակները կերպարանափոխվել են և ձևափոխվել:
Դարձել են էլեկտրոնային: Անշունչ:

Առաջ նամակների համար կային հատուկ փոստարկղներ, որ կախված էին փողոցներում, պատերի վրա, նաև բնակելի շենքերի մուտքերի մոտ: Այնտեղ էին գցում ծրարների մեջ փակված նամակները:

Օրը մեկ-երկու անգամ փոստատարը բացում և տանում էր նամակները:
Կախված ստացողի հասցեից` նամակը կարող էր մի քանի շաբաթ ճանապարհորդել, մինչև հասցեատիրոջ փոստարկղ հասնելը: Եթե չէր գտնում հասցեատիրոջը, նա հետադարձ հասցեով հետ էր գալիս գրողին:

Շենքերի առաջին հարկերի միջանցքներում կային անհատական փոստարկղներ` բնակարանի համարով: Յուրաքանչյուրը իր բանալիով բացում և ստուգում էր նամակները, թերթերը, լրագրերը:

Նկարի վրա կարող եք տեսնել փոստարկղի արտաքին ներխուժումները, որ այսօր ավելի շատ վիրուսներն են անում: :)
Նաև առաջին սպամն էր տարածվում արդեն, տվյալ նամակը վերարտագրելու և 10 ուրիշ հասցեատերերին ուղարկելու խնդրանքով, որ մայրիկը առողջ մնա, կամ հարստանաք, կամ չհիվանդանաք և նմանատիպ բաներ: Ու տարածվում էր:

Քաղաքում սփռված փոստատներից ևս կարելի էր նամակ գրել: Այնտեղ մեծ սեղանների կենտրոնում թանաքով գրիչներ կային: Այդ հավաքածուն այսպիսին էր`

Ձեռագիր նամակները շատ սպասված էին, և թանկ: Բացելով ծրարը դուք տեսնում էիք հարազատի ձեռագիրը, թուղթը, նրա տառերում թաքնված զգացմունքները, հույզերը:
Տպագիր նամակը մահացած է, կենդանի չէ:

Նայեք օրինակ Այվազովսկու ձեռագիր նամակին: Ձեռագիրը, ոճը, տառերի դասավորությունը, հարգանքը դիմացի կողմին:
Եվ պատկերացրեք սրա էլեկտրոնային տարբերակը:

Մեր աչքի առաջ վերացած ևս մեկ "հնություն":